Nou, misschien niet voor alle ellende, maar wel voor heel veel ellende. Het valt me na de drama’s van de laatste tijd (Turkije, Nice, Brexit,…..) steeds meer op hoeveel ellende er voortkomt uit het niet hebben van een redelijk goede baan, het niet kunnen houden van die baan, het niet kunnen krijgen van die baan en de angst voor het verdwijnen van banen in het algemeen.
Het is ook niet voor niets dat vele Turken weglopen met Erdogan. Hij wordt door velen verantwoordelijk gehouden voor economisch succes en daarmee werk, dus banen en dus welvaart. Noem dat maar niets! Vanuit onze Westerse achtergrond, onze manier van denken en vooral vanuit een welvaart die voor velen al decennia duurt, is het moeilijk te begrijpen dat díe prestatie van Erdogan door veel Turken zo enorm belangrijk gevonden wordt. Zo belangrijk dat bepaalde vormen van vrijheid en democratie minder belangrijk gevonden worden dan werk en banen.
Maar ik wil het eigenlijk helemaal niet hebben over Erdogan. Net als ik het niet wil hebben over Boris Johnson, Donald Trump, vluchtelingen of de EU. Ik wil het hebben over het belang van banen!
Eigenlijk zeg ik zelfs dat fout. Het gaat niet om banen, het gaat om een baan voor jou. En voor jouw kinderen. Toch? En dat geldt natuurlijk ook voor al die mensen die wij niet persoonlijk kennen. Die misschien minder kansen op een baan hebben. Veel minder kans. Om welke reden dan ook.
Dus: Iederéén een baan! Zinvol werk met voldoende inkomen en aanzien.
Ik denk zo maar dat je daarmee heel veel ellende oplost. En dat denk jij ook…….”Maar !”, roep jij dan, “die banen zijn er niet!”. Dat ben ik in zoverre met je eens dat ze er nú niet zijn. Wat preciezer gezegd: Er is in veel gevallen wel degelijk werk (onderwijs, zorg, politie,….)maar we kunnen of willen niet betalen. We willen of kunnen de kosten niet dragen.
Anderzijds krijg je de kosten als gemeenschap wel degelijk voor je kiezen. In het beste geval via uitkeringen en in slechtere gevallen door de kosten van criminaliteit en erger. En dan vergeet ik nog wel iets.
Ik vind het moeilijke materie. Natuurlijk heb ik geen hoge hoed waar ik de oplossingen uit tevoorschijn tover. Maar stel nu eens dat we beginnen om een flink aantal soorten banen vrij te maken van inkomsten belasting. Zegge tot 30.000 Euro. Misschien zelfs wel aanvullen uit algemene middelen tot diezelfde 30.000 Euro.
Is dat dagdromen? Misschien.
Maar wat ik wel weet is dat het níet hebben van een zinvolle betaalde baan die voorwaardelijk is voor jouw welvaart heel ernstig is. Misschien is het momenteel wel ons allergrootste probleem. Dan moet je durven. Echt durven. En dat begint met dagdromen. En durven zeggen wat echt belangrijk is.
Een echte baan dus…………..
Rob Franse, 18 juli 2016