Ik vertelde je vorige week al dat ik weer op reis ben. Heel grappig is het om te horen dat sommigen dan denken dat ik op vakantie ben. Neen, ik ben niet op vakantie, ik ben op reis. Dat zijn 2 verschillende dingen die soms kunnen samenvallen. Wat ik bedoel met een reis, met reizen, met op reis zijn, is het gebruik maken van je vermogens om iets nieuws te zien, te ruiken, te proeven of te ondergaan. Erg goeie plekken daarvoor zijn je achtertuin -lui in de halfschaduw met een licht briesje-, je eigen omgeving nu er zo veel mensen op vakantie zijn –een bijna tastbare rust-, of de steeds veranderende vlammen in je vuurkorf of open haard. En ja, ook op vakantie kun je zo’n plek tegenkomen……….
Wat er op zo’n plek en op zo’n moment gebeurt is niets anders dan het ontstaan van ruimte voor andere delen van je waarnemingsvermogen. Dat waarnemingsvermogen was er al, maar werd niet gebruikt omdat het verstopt zat onder andere delen van je waarnemingsvermogen, zoals “het is in orde, we rijden de juiste weg, ik krijg genoeg aandacht en ik heb de concurrentie onder controle”. Een moment, op die plek, van stille verwondering.
Reizen, mijn reis, gaat over je kunnen verwonderen. Je verwonderen zoals je dat kon toen je nog een peuter was en heel veilig aan de hand van pappa of mamma voor het eerst een olifant zag. Of sneeuw. Of een waterglijbaan.
Reizen is, dus, in hoge mate verwónderen. En verwonderen lukt slechts dan wanneer je al die dingen die moeten, die van jouzélf moeten, echt opzij weet te zetten.
Daarom is het verhaal van de vogel Phoenix ook zo mooi en altijd actueel. Een bijzondere vogel die ook reist. Een prachtige vogel die verbrand en mooier dan ooit (!!) uit de as herrijst. Wat er dan tevoorschijn komt is dat wat er al was, maar dan ontdaan van alle onzin, alle opsmuk, die we hadden toegevoegd. Opsmuk die ooit heel nuttig was, bijvoorbeeld om ons te handhaven op straat, op school, in je werk of om een partner te veroveren. Opsmuk die z’n nut gehad heeft. En nu eigenlijk in de weg zit.
Misschien is dát wel het op reis gaan, de voortgang van de reis. Verwondering door de schellen van je ogen weg te laten vallen. Een volgend boek niet alleen te openen, maar eerdere boeken ook werkelijk te sluiten…..Reizen en leven als de vogel Phoenix.
René Descartes zei ooit “Ik denk dus ik ben”. Misschien moeten we daar wel aan toevoegen “Ik reis dus ik ben”
Rob Franse, 15 juli 2016
Mooi stukje