Jawel, ik ben één van die gekken waarbij het buitengewoon gaat kriebelen zodra het maart is en het eerste straaltje zon zich laat zien. Naar buiten, nu, en rap wat. Snoeien!
Mijn katten, nog half in winterslaap, vergezellen me in die zin, dat ze van tijd tot tijd wat rondsukkelen over terras en paden en de eerste warme plekjes uitproberen. Verschillende tafels en vensterbanken zijn favoriet. Alsof ze daar net wat dichter bij de zon zijn. Vanmiddag heb ik ze zelfs achter in de tuin, in de veranda, op de terrasstoelen zien liggen (ja, daar liggen al kussens op). Echte tevredenheid stralen ze nog niet uit. Ze zitten/liggen op een hoopje, zich toch nog beschermend voor iets wat zij herkennen als winterkou. Aanstellers.
Ik heb daar geen tijd voor. Ik moet snoeien! Om te beginnen de rozen. Alle elf. 10 Klimrozen en 1 stamroos. De grootste is 12 meter lang/hoog en overspant inmiddels de oprit en het hele balkon. En ja, daar ben ik trots op. In m’n verbeelding zie ik natuurlijk al die rozen al fantastisch bloeien en geuren. En dat geeft nog meer energie!
Ik heb dus plotseling ook een heel goede reden om verschillende geen-zin-in-klusjes uit te stellen. Eigenlijk begon het anders. Ik had me voorgenomen om de belastingaangifte te doen. Maar helaas: “probeert u het later nog eens”. Ongelooflijk eigenlijk. 40.000 man kan tegelijk terecht bij de belastingdienst. Dat is nog geen één procent van alle Nederlanders die aangifte moeten doen.
Tuinieren is voor mij de ultieme ontspanning. Om de één of andere reden is het klooien in je tuintje muizenissen verdrijvend. Weg zijn alle wereldproblemen. Nieuwe energie dient zich aan. Langslopende buurtbewoners zeggen direct iets met een glimlach. Een enkeling zie je denken: Tsja, werkeloos. Een ander vraagt zich af of mijn rug dat wel aankan. De meesten zijn dik ingepakt, sommigen inclusief muts. Net zulke aanstellers als mijn katten.
Eigenlijk lijk ik wel een beetje op een Hobbit. Je weet wel, van die wezens met grote voeten die vooral druk zijn, als ze al druk zijn, met hun tuin, hun huis/hol, eten, drinken en roken. En zo af en toe een feest. Nu ik er over nadenk: Hobbits lijken me zeer tevreden wezens. Hoe zou de wereld er uitzien wanneer we allemaal een beetje meer hobbit zouden zijn?
Vanavond ga ik me heerlijk aanstellen en m’n overbelaste rug wat ontspanning geven. Bij de open haard. Waarschijnlijk met een drankje en iets te roken. En ik ga me afvragen waarom we niet wat meer als Hobbits zouden kunnen leven. Zouden deze wezens hun tevredenheid misschien halen uit tuinieren? “Gewoon” meebewegend met de seizoenen? Genietend van alles wat groeit en bloeit?
Dan ga ik “Prikkels voor Hobbits schrijven”. Tamelijk aangename prikkels die door menigeen niet eens als een prikkel herkend zullen worden. Misschien zit daar wel onze grote uitdaging. Prikkels die niet meer zijn dan een prikkel…..
Tuinier ze!
Rob Franse, 3 maart 2016