De Cruijff kerk in plaats van de Cruijff Arena?

Het klinkt voor geen meter, de Cruijff kerk. Hij bestaat dan ook niet. Hoewel?

De afgelopen dagen kon het je niet ontgaan. Johan is dood. En ja, ook ik heb gelezen, gekeken en geluisterd. Indrukwekkend! En vaak ook stomweg mooi. Maar wat is er nou zo “mooi” aan? Zijn voetbaldaden? Zijn coaching? Uitspraken? Familieman?……..? In ieder geval niet zijn overlijden. Eén van de meest opvallende momenten vond ik de minuut applaus in Rotterdam. Een absoluut en oprecht gebaar.

Waarom zijn we hier met zo velen druk mee? En dat in een week waarin we behoorlijk wat ellendig nieuws te verwerken kregen? Ik denk dat het in dat woord “verwerken” zit. En misschien nog wel meer in “eens even stil staan”. Zoals iedereen weet die wel eens bij begrafenissen of crematies geweest is, gaan je gedachten vaak niet alleen uit naar de overledene en de familie, maar ook naar vele anderen die overleden zijn. Soms al lang geleden. De eerste keer dat het mij overkwam schaamde me ik daar een beetje voor. Later ben ik gaan leren dat dit bijna iedereen overkomt en dat het beslist niet verkeerd is.

Toevallig las ik vandaag een uitgebreid artikel over de teloorgang van de kerkgang. En dan met name vanwege het feit dat er eigenlijk niets voor in de plaats is gekomen. “Iets” is vervangen door “niets”. En dat “niets” is weinig troostrijk. Soms weten we dat niets, die leegte, op te vullen door langs de weg te gaan staan, zoals bij de MH17 ramp. Of samen kaarsjes te branden op een plein, zoals nu in Brussel. Dat is prima natuurlijk. Maar meer in z’n algemeenheid is er eigenlijk voor de meeste van ons geen algemeen troostrijk moment meer. Dus ook niet voor al die zaken die veel minder de aandacht krijgen.

Al schrijvend vraag ik me af hoe vele moslims in bijvoorbeeld België en Nederland hun troost moeten vinden. En hoe dat delen. Durft iedere moslim tussen de merendeels blanke rouwenden te gaan staan? Ik denk zo maar van niet. Maar in een voetbalstadion kan dat natuurlijk wel. Daar kan echt iedereen mee rouwen. Meeleven. Samen troost vinden. Met een gevoel van “samen” weer huiswaarts keren.

Je zou toch bijna gaan denken dat Johan, volstrekt intuïtief, het moment van overlijden, tussen de Brussel ellende en Pasen in, zo “gepland” heeft. Ons een moment gevend waarop wij samen………..

Ooit gingen wij allen ter kerke. De zondagochtend was hoe dan ook een moment van samen, van contemplatie, van even stilstaan bij andere zaken dan het dagelijkse leven. Ik denk zo maar dat die onbewuste behoefte bij velen de komende jaren groter zal worden. Heeft Johan de verlosser ons deze weg gewezen? Als we het hem konden vragen dan had hij ongetwijfeld met Cruijffiaanse logica een reactie gegeven waar we allemaal even stil van werden. Misschien is dat wat we moeten doen. Gewoon even stil zijn.

 

Rob Franse, 1e paasdag 2016

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *