Ik ben zojuist even in m’n achtertuin geweest. Om 9 uur ’s avonds. Ik moest wat frisse lucht hebben en wat bewegen. Merkwaardig om op 20 februari te ervaren dat het bijna warm aanvoelt bij 8 graden boven nul. Het waait hard, windkracht 5, maar in mijn tuin is daar niets van te merken. Ik hoor het vooral, in de hoge kale bomen achter de huizen. En ik merkte het aan m’n open haard die blok na blok gretig wegvreet. Terug in m’n oergezellige heerenkaemer zie ik dat de open haard nog steeds fantastisch z’n best doet. Vlammen die tot in de schoorsteen komen met daaronder een diep rood/oranje gloed van al bijna volledig verbrand hout.
Billy Holiday, the lady in satin, zingt op dit moment “I’m a fool to love you”. Ik geloof niet dat er ooit een zangeres is geweest die haar gevoel, haar melancholie, zo fraai heeft weten vast te leggen. Zo’n perfecte combinatie van verdriet en liefde, zo’n weergaloos geluid vanuit 1958, samen met het orkest van Ray Ellis. Zachte schoonheid en perfecte muziek gekoppeld aan ellende en tederheid.
Het is bij zulke muziek en zo’n snorrende open haard dat mijn heerenkaemer optimaal tot leven komt. Mijn sigaar perfect combineert met de Armagnac. Het moment waarvoor Armagnacglas en de asbak ontworpen zijn. Net als de Bommelstoel, de Pers op de vloer, de ……..
Soms is het heerlijk om even door te draven in je eigen melancholie. Even weg van m’n geliefde pak kranten. Een zaterdagavond in absolute rust en harmonie door te brengen. Het voorrecht om iets ouder te zijn en dat ook te mogen zijn. Gewoon samen. Dingen zeggen en te horen zonder te praten.
De gedachten dwalen af naar vanmiddag. We waren met onze zoon in het Rijksmuseum van Oudheden te Leiden. Prachtig gerenoveerd museum. Vooral de afdeling Grieken trof ons. Wat je ook denkt over deze periode, hoe vaak er ook gevochten werd, het was ook de tijd van mijn held Socrates. En het was de tijd dat volkeren in vrij verband met elkaar samenleefden waarbij ze elkaars goden respecteerden. Jij jouw god, ik mijn god. Of goden. Even goede vrienden. Wat is er toch met ons gebeurd dat we na die periode elkaars goden zo zijn gaan opdringen? We op dat gebied zo verdraaid weinig verdraagzaamheid naar elkaar hebben ontwikkeld. Bij thuiskomst las ik over een grote vechtpartij in een Belgisch opvangkamp. De reden voor het vechten was dat een vrouw weigerde een hoofddoek te dragen……..
Tsja, tussen het kennis opdoen over de Grieken, het ons daar over verwonderen en de open haard met the lady in satin als perfecte begeleider zaten een paar nieuwsberichten. En in dit geval besloot ik ze weg te leggen. Even niet. Misschien wel uit angst voor nog meer onzin. Onzin die vaak voortkomt uit het perse direct willen melden van een nieuwsfeit in combinatie met een directe dúiding daar van. Waarom toch? Ik weet toch dat ook jij, verslaggever en mediaman, eerst eens even moeten lezen en nadenken alvorens tot een geloofwáárdige duiding te komen…….
Misschien, heel misschien, ligt het geheim van een evenwichtiger wereld in het je terugtrekken bij de muziek van the lady in satin. Misschien een snorrende open haard. Rustig mijmerend. En bij mij helpen daar de armagnac en sigaar bij. Het geeft me de rust om niet direct op zoek te gaan naar de hype van de actualiteit. De idioterie van duiding binnen een uur. Het innemen van stellingen. Het vinden dat…….. Misschien deed Angela Merkel wel het zelfde toen ze gisteren de vergadering ontvluchtte en even een puntzak frieten ging eten. Lekker even alleen; met frieten, wellicht omdat de open haard niet in de buurt was…………
Ik vraag me af of we niet iedereen die zijn of haar mening onmiddellijk klaar heeft, een stelling inneemt, een duiding geeft, in protest komt, actie onderneemt of wat dan ook eerst 2 uur bij een knapperende open haard moeten zetten en 2 uur moeten laten luisteren, zonder te praten, naar The Lady in Satin. Het lijkt mij het proberen waard!
Ondertussen buldert de wind in de schoorsteen. Dat roept om een vers blok hout. En om het bijvullen van het glas. En dat is wat ik nu ga doen.
Rob Franse, 20 februari 2016