Jammer dat jij jouw eigen kracht niet hebt ontwikkeld.

Nee, ook jij hebt je eigen kracht nauwelijks ontwikkeld. En het is ook helemaal jouw schuld niet. Het is gewoon het gevolg van een zeer lange periode waarin het leven wel heel erg gemakkelijk was. En wanneer het leven erg gemakkelijk is dan ontwikkel je je kracht niet.

Wat zeg je? Jij hebt je kracht wel ontwikkeld? Weet je zeker dat je het niet over macht hebt die je hebt ontwikkeld? En als je dan denkt dat jij wel kracht ontwikkeld hebt, is dat dan niet een zeer eenzijdige kracht?

In het oude China mocht je de positie van Mandarijn pas bekleden wanneer je, naast kwaliteiten als kennis en kunde op bestuurlijk gebied, ook de theeceremonie beheerste. Lees maar eens na wat dat inhoudt. Het komt er op neer dat men toen dacht dat je om behoorlijk te kunnen besturen ook in staat moest zijn om als mens krachtig genoeg te zijn om je andere hersenhelft te gebruiken.

Kracht heeft dus alles te maken met zelfstandig, autonoom en authentiek handelen, leidend tot rust en evenwicht bij jouzelf en je directe omgeving. Dus niet ánderen iets laten doen, maar zélf doen, waarbij jouw eigen handelen anderen positief beïnvloedt.

Denk daar maar eens over na wanneer je het te druk hebt, in je werk of privé, wanneer je relatie niet lekker loopt, wanneer je bezig bent met zaken als geld verdienen of wanneer je vindt dat je leven uit te veel niet leuke dingen bestaat.

 

Of dat erg is, geen kracht hebben? Vertel mij het maar. Wat ik in de laatste jaren wel zie gebeuren is dat macht overal afbrokkelt. Daar heb je als alternatief voor kracht weinig meer aan. Wat ik ook zie: Studies die niet lukken omdat het toch niet helemaal is wat je zoekt. Net als relaties: “we zijn een beetje op elkaar uitgekeken”. Of juist andersom: “Ik heb een burn out”, wat weer niet zo gek is wanneer je geen keuzes maakt.

Ik denk dus zo maar dat het ontwikkelen van kracht je heel veel oplevert: Meer plezier, meer uitstraling, betere relatie, leukere kinderen. En ja, het kost moeite, kracht ontwikkelen………

Weet je, misschien is kracht wel het enige waarmee je de veranderingen en de onrust van deze tijd het hoofd kan bieden.

 

Ik wens je veel kracht toe.

 

Rob Franse, 9 januari 2016

Wir schaffen das? Und in Köln?

Ik probeer te begrijpen, vanuit verwondering……. Maar werkelijk begrijpen doe ik niet.

Ja, ik ken Keulen. En zeker het station en het plein. Ik heb daar bier gedronken een paar jaar geleden. Niets mis mee. Net zo goed als ik Parijs goed ken. Ik zal daar een keer of tien geweest zijn. Ook niets mis mee.

Keulen is niet te vergelijken met Parijs. Niet als stad, maar ook niet voor wat betreft het gebeuren aldaar. In Keulen moet je spreken over rapaille. Heel eng en bedreigend rapaille. 1000 man??? In Parijs heb je het over terroristen. 10 man???

Wat mij nu vooral opvalt is dat ik mensen, zelfs mensen die altijd en overal begrip voor hebben gehad, nu hoor zeggen: Er uit! Wie je ook bent, wegwezen!

En dan wordt het eng. Heel erg eng. Iedereen die iets weet van onze historie, van fascisme, van nationalisme en van populisme zal het met me eens zijn. Dit is een lont in een kruitvat wat plotseling vele malen groter geworden is. Want dat kruitvat vult zich plotseling ook met mensen die helemaal niet in dat kruitvat willen zitten. Maar wel heel verontrust en boos zijn. Ja, zo werkt het menselijk brein; en de Maslow piramide.

Je moet dus heel erg hopen dat Frau Merkel en alle verantwoordelijken in Duitsland bijzonder daadkrachtig optreden tegen dit rapaille. Zelfs wanneer dit niet helemaal binnen de wetten valt (!!!). Waarom ik dat hoop? Omdat het alternatief onherroepelijk zal leiden tot bezorgdheid, onrust en woede. En die woede zoekt een uitweg. En die uitweg zal bij de meesten mensen liggen in de bescherming van (hun) vrouwen en kinderen. En op dat punt verdwijnt alle redelijkheid. Met alle gevolgen van dien. Met alle gevolgen van dien…….

Bij jou niet? Ik vraag het me af. Ik beschouw mezelf als een heel redelijk mens. Maar wanneer ik m’n vrouw en kinderen niet meer kan beschermen? En ik een vermoeden heb van de daders? Die ongestraft blijven? En wat dacht je van de gemiddelde moeder. Ik weet dat moeders kunnen veranderen in tijgers wanneer hun kinderen in gevaar zijn. En hoe!

Even terug naar het begin. We laten al eeuwen lang mensen binnen van verschillende afkomst en met verschillende geloven. Daar is heel Europa op gebouwd. Na een zekere periode weten de meesten zich aan te passen aan ons democratische stelsel met onze normen en waarden. Dat gaat niet vanzelf. Van beide kanten is daar veel energie voor nodig. We hebben begrip wanneer niet alles in één keer lukt. Dat is een zelfde soort begrip als wat we hadden en hebben voor de autochtonen die in verzet kwamen, bijvoorbeeld tijdens de Franse revolutie. Beide kanten moeten zich blijven aanpassen met als beloning een leven in vrijheid! Met een gerede kans op welvaart.

Het lijkt waarachtig op het opvoeden van kinderen. Iets wat je doet met liefde, kracht en aandacht. En soms moet je je zeer krachtig opstellen. Dat is je plicht. Anders krijg je onmogelijke kinderen. In het uiterste geval zijn er zelfs moeders die hun eigen kinderen aangeven. En dat doen ze niet lichtzinnig!

Indien Frau Merkel inderdaad Mutti Merkel is en het wil schaffen, dan hoop ik dat ze zo optreedt als de zojuist genoemde moeders.

Een mens is een lerend wezen. Laten we hopen dat dit voor politici in heel Europa ook geldt. En dat ze dus niet “posities” innemen, maar dat ze voor het moment al hun partijpolitieke meningen opschorten en samen tot oplossingen komen. Wellicht gesteund door de media (dat zou ook mooi zijn).

In tijden van nood, en daar zitten we nu in, vergeet je voor dat moment een heleboel eigen belangen en meningen om daardoor orde op zaken te kunnen stellen. Wederom zoals de eerder genoemde moeder.

Dus wie dat rapaille ook is, wat hun afkomst, status of geloof ook is, hoe moeilijk ze het ook hebben: Pak ze op, straf ze gepast en geef een keihard signaal af dat dit het minimale lot is wat een ieder (!)  te wachten staat wanneer hij of zij zich zo misdraagt.  En diegene die dat dan discriminatie durft te noemen, of een gebrek aan begrip, moet maar eens nadenken over zijn of haar eigen verplichtingen ten opzichte van welke rechten dan ook.

 

Met grote zorg,

 

Rob Franse, 5 januari 2016