Vandaag is zo’n druilerige dag die al bij aanvang schreeuwt om de juiste muziek. Iets wat een beetje vrolijkheid brengt! Mooie muziek genoeg. Ook voldoende verantwoorde muziek. Maar op zo’n dag als vandaag gaat het om vrolijkheid. Ella Fitzgerald dus toch maar ingeruild voor Joe Cocker. En ja hoor, dat helpt.
Zoals zo vaak stort ik me op een hele stapel zaken die ik wil doen en wil lezen. Vooral verstandige dingen. En interessante dingen. Maar vrolijkheid? Na 2,5 katern NRC gelezen te hebben, waarbij ik meerdere artikelen oversloeg omdat het meer van dezelfde ellende was, had ik al bijna de moed opgegeven. Maar ziet! Op pagina 11 van het 3e katern lachen mij Asterix en Obelix toe. De kop boven de recensie zegt: “Op elke pagina valt weer iets te grinniken”. (Ik wou dat de voorpagina van de krant dat verkondigde).
Ik heb de recensie van A tot Z gelezen. Het voorspelt eindelijk weer een fantastische Asterix te worden, getiteld “De Papyrus van Caesar”. Blij scheur ik de pagina uit. Een glimlach verschijnt op m’n gezicht. Of ik nu direct naar de winkel race om dit album te kopen? Neen! Natuurlijk niet! Dan is straks de lol er veel te snel af. De lol zit ‘m nu net in de belofte, het verlangen, het uitstel. Zo iets als de ontvangst van de reclamefolder van de speelgoedwinkels voor december. Aankruisen wat je wilt hebben. En wel 10 keer verlekkerd controleren of je alles wel hebt aangekruist. En voor de zekerheid een top-3 maken.
Misschien is wel één van de leukste dingen aan zo’n nieuw album dat het “hard copy” is. Je kunt het vasthouden, er aan ruiken, er een goeie stoel mee opzoeken. Maar misschien wel het allerbelangrijkste: Ik kan het niet binnenhalen via TV, PC, laptop, tablet of Phone. Hoe mooi is dat! Iemand, misschien wel ik zelf, moet door de regen naar een winkel in de hoop dat ze ‘m hebben. Niks niet laten afleveren. “Onze” Ab is inmiddels zo gewend pakketjes af te leveren dat hij gewoon de achterdeur opentrekt, de boel op de bijkeukentafel zet en iets roept als “Doei”. Heel handig. Praktisch. Soms zelfs fijn (zeker als het zwaar is).
…..Wie kan zich niet herinneren voor het eerst met pappa een kerstboom gekocht te hebben? Meestal was het al donker, koud en nat. Maar wat een feest. Lopend met die boom naar huis. Vol trots! Je handen kapot, je neus druipend, maar trots. En blij! En later doe je hetzelfde met jouw kinderen (het was wederom koud, nat en guur). Alleen was die boom veel zwaarder dan vroeger (ja ja, de rol van pappa). Hoe zou het zijn als Ab de boom in de bijkeuken zet met de woorden “Doei……”. Nadat ik ‘m besteld had via internet natuurlijk?
Nee……..Nee! Er zijn van die dingen………. En daar hoort dus ook een nieuwe Asterix bij. Niet nu, maar straks. Leuk!!
Rob Franse, 22 oktober 2015