Het zijn woorden die mijn tante Han, inmiddels een tachtiger, schreef na haar bezoek aan mijn al jaren zwaar demente moeder. Haar grote zus.
Gewoon aanvaarden he.
Wijsheid van een generatie die dat ooit geleerd heeft en dat wellicht wat al te weinig heeft overgedragen aan alle generaties die daarna gekomen zijn. De meesten van ons, geboren na WOII, aanvaarden zaken maar moeilijk. We vinden “dat we er iets aan moeten doen”. Of dat “iemand er iets aan moet doen”. Vaak ook wanneer er niets aan te doen is, zoals de situatie is met mijn demente moeder.
Misschien is het te weinig aanvaarden wel één van de grootste problemen van onze tijd. En daarmee een aanleiding voor soms pathologisch pessimisme en somberheid.
Ik heb weer iets geleerd vandaag!
En wens u een optimistische blik toe
Rob Franse, 12 september 2015
Beste Rob,
Inderdaad een verhelderende insteek; ‘Wij’ zijn bevangen door de maakbaarheidsgedachte en ‘wij’ accepteren het onvolmaakte niet (meer). Kan alleen maar gaan leiden tot meer ontevredenheid en ongeluk, aangezien het onvolmaakte er nu eenmaal is. Dank voor je prikkel
Groet, Jon uit Elst