Sinds begin dit jaar hebben we in Stichtse Vecht, waar Maarssen onderdeel van is, een nieuwe burgemeester: Marc Witteman. Bij zijn aantreden liet hij in de media optekenen dat hij graag wilde mee eten om zodoende de gemeente en haar inwoners beter te leren kennen. Mee eten, dan moet ik direct aan Wim Sonneveld denken. En bij burgemeester denk ik direct aan de burgemeester uit de serie Swiebertje en aan de burgemeester zoals deze ooit door Wim de Bie werd neergezet. Kortom: ik zag wederom mogelijkheden voor een mooie ontmoeting. En zoals jullie weten doen we dat graag bij ons thuis tijdens een eenvoudig doch voedzaam maal J.
En jawel hoor, afgelopen donderdag heeft onze burgervader een vorkje mee geprikt tijdens ons wekelijkse empty nest diner. Dan kon goed want ook hij is een empty nester. In plaats van de door mij eerder genoemde burgemeesters kwam de edelachtbare niet met ambtsketen binnen maar wel met, naast een presentje, een selfiestick. Jawel; tijden veranderen. Hij heeft de stick ook gebruikt om een foto van ons allen te maken welke inmiddels op zijn facebook pagina prijkt. Zo’n iemand noem je dus ook niet “meneer de burgemeester” maar Marc ( op zijn eigen voorstel trouwens). En een Marc weet zich bijzonder goed te voegen in onze manier van met elkaar eten en (!) praten.
Bij ons aan tafel gelden namelijk een aantal regels die ik hier niet allemaal zal vertellen, maar er wordt wel van je verwacht dat je aan 2 zaken echt aandacht besteed, te weten het maal zelf en aan elkaar. Daarin worden bij ons lach nog traan gespaard en mogen we graag stevige standpunten innemen, al was het maar om elkaar uit de tent te lokken. En jawel, Marc heeft echt meegedaan!
In het begin gedraagt hij zich keurig en bescheiden. Hij toont interesse. Hij eet netjes (en wat de pot schaft). Hij maakt een fotootje………En dan komt hij stukje bij beetje in z’n element. Dan blijkt er een bevlogen bestuurder met toekomstvisie te zitten die meer dan weerbaar is zonder de stem te verheffen. Iemand die weet wat hij wil, de uitdagingen herkent en met overtuiging oppakt en de tafel weet te enthousiasmeren voor zijn functioneren en zijn visie.
Voor het eerst in mijn leven praat ik met een plaatselijk bestuurder die me bijna enthousiast maakt voor lokaal bestuur. Zowel zijn kijk op besturen, als zijn manier van het met inwoners omgaan als met zijn soms bijna futurologische toekomstvisie prikkelt een zeker enthousiasme. Hij daagt uit om mee te doen, in welke rol dan ook. Zowel in het klein als in het groot, zowel pro actief als reagerend.
Dat is mooi nietwaar. En dat nadat ik tussen 35 en 20 jaar geleden 3 x gepolst ben om gemeenteraadslid te worden en steeds voor het einde van de bijeenkomst hoofdschuddend ben weggelopen.
Nu, een dag later, vraag ik me vooral af hoe ik iets voor de gemeente kan betekenen, zonder te maken te krijgen met een gemeenteraad. En hoe je plannen en ideeën dan toch echt vorm kunt geven zonder te verzanden in (ambtelijke) regels, leemlagen en machtsspelletjes.
Marc heeft ons allen aan tafel bij herhaling uitgenodigd om hem vooral te laten weten wanneer zaken ons niet bevallen of wanneer we goede ideeën hebben. Ik denk dat ik daar op in ga ook. Leuk. Ik voel me uitgedaagd. En ik verwacht ook een serieus luisterend oor te krijgen.
O ja, zijn 3 kernpunten:
- Kleine kernen in stand houden met grote inbreng van de inwonenden zelf (niet afschuiven maar bekrachtigen en ondersteunen)
- De gemeente als geheel meer “verkopen” (Ik hoor dat graag, zeker van een PvdA burgemeester. Wat dacht je van de buitens aan de Vecht in het verlengde van de Amsterdamse grachten promoten?)
- Gebruik de technische ontwikkelingen van de toekomst (wat mij prima lijkt zolang het persoonlijke face-to-face contact tussen bestuurder en inwoner niet verdwijnt)
Jaha, zo’n burgemeester dus. Nou, dan vergeven we hem z’n bakkebaarden. Succes Marc en bedankt.
Rob Franse, 28 augustus 2015