Maand: juli 2015

Zittend achter mijn bureau, lekker klooiend in m’n voortuin of een rondje lopend rond ons plantsoen, ik kom ze de laatste maanden meer en meer tegen: Vrije uitloop kinderen!

De globale leeftijd ligt denk ik tussen 3 en 15. Het fietst (soms pas sinds een paar weken), het bouwt hutten (en soms gewoon een  verscholen plek), het sleept opblaasboten mee naar de vijver bij het volgende plantsoen. En opvallend, ze zijn lekker bezig. Met elkaar. Zonder ouders.

Ze zijn trouwens niet alleen zonder ouders, ze zijn ook zonder mobiele devices. Ze beleven de wereld zoals je als kind een leven leeft. Veel ondernemingslust. Spelletjes met regels die zich aanpassen. Altijd met eentje die een voorstel doet om het anders te doen. Een voetbal die voor alles te gebruiken is. Shirtjes die gebruikt worden als doelpalen. In een boom hangt een gerafeld touw. Meestal ligt of staat er ergens, vaak al dagen lang, een vergeten kindervoertuig.

Het is met veel kinderen net als met honden en katten. Je voed ze op in hun jongste jaren en daarna gaat het vooral goed wanneer je ze zelf laat ontdekken. Gaat dat dan altijd goed? Nee, natuurlijk niet. Maar beter is het om te zeggen dat het meestal heel goed gaat!

Zouden ze al een idee hebben over wat ze straks gaan doen? Wat voor school? Wat voor vervolgopleiding? Wat voor werk? Gaan ze dat zelf bedenken of uitvinden? Zullen het “goede” mensen worden?

Waarom spelen ze eigenlijk zo vaak zonder ouders? Of zonder grootouders? Hebben die geen tijd voor ze? Of geen interesse? Moeten ze geen bijles krijgen in iets? Moeten ze niet naar een clubje? Muziek maken? Sporten?

Ik kijk nu met meer interesse. Ik zie dat het vanzelf gaat en vanzelfsprekend is. Alle kinderen weten perfect hun eigen huis, hun veiligheid, hun rust te vinden. Ouders en grootouders weten dat de kinderen de weg weten. Wellicht hun eigen weg………..  Vertrouwen, alom.

Misschien moeten we helemaal niet nadenken over het waarom. En over straks. Misschien moeten we vooral niet te veel sturen. Wellicht nemen deze kinderen dit gedrag als vanzelfsprekend mee in hun eigen gedrag later en in het gedrag van hun omgeving. Wellicht in het gedrag van hun kinderen.

Plotseling, in de laatste maanden, stroomt de wijk vol met jonge gezinnen. Nieuwe geboortes. Jonge hondjes. Een fraaie mix tussen generaties.

Mooi.

Rob Franse, 14 juli 2015

 

Plotseling moet ik terugdenken aan Radio Veronica. En aan m’n eerste spijkerbroek. Ja, ik kom uit de tijd dat mijn vader bij thuiskomst de stekker uit de geluidsinstallatie trok. En een spijkerbroek kreeg ik pas toen ik in de 2^e klas van de middelbare school zat.

Zouden mijn ouders, en al die andere ouders van toen, met vergelijkbare verbazing gekeken hebben naar alle veranderingen van toen, zoals dat ik nu kijk naar een aantal razendsnelle veranderingen van nu? Het zou zo maar kunnen natuurlijk.

Ofschoon, toen de kinderen nog thuis waren hield ik alle veranderingen nog aardig bij. Maar ach, die zijn al weer 25 en 27 jaar oud. En al jaren het huis uit. Zelfs afgestudeerd.

Ik ben vanmorgen langdurig bezig geweest om slimme stekkers van TOON te bestellen. En ja, het is uiteindelijk gelukt. Maar zelfs de helpdesk ( let op: Die hebben geen eigen telefoonnummer!) moest tot 5 maal toegeven dat ze eigenlijk ook niet snapten waarom hun website zo ongelukkig was opgesteld. Maar ze vonden het wel logisch dat TOON iets anders was dan Eneco……. Niet veel later kreeg ik via de zoveelste mail te horen dat m’n pakket “overgedragen was”. En wat ik allemaal moest doen voor 23.59 uur vandaag wanneer ik niet thuis was…….En ik maar denken dat je “gewoon” een bestelling kon doen (neen, eerst heel veel administratie en een account aanmaken) en dat de bezorger bij mijn afwezigheid het pakketje “gewoon” bij de buren zal afleveren.

“Kun je niet gewoon doen”, herinner ik me dat mijn vader met regelmaat tegen mij zei in mijn tienertijd. Zo irritant. Wat was dat dan, zijn “gewoon”. En nu dreig ik hetzelfde te zeggen. Wat, ik heb het al gezegd!

Ik ben pas 58, ik heb tijd, hersens en energie om dingen uit te zoeken, ik heb hulptroepen……Maar stel nu eens dat ik 20 jaar ouder ben. En dat ik via een onduidelijk schrijven te horen krijg dat de medische en maatschappelijke zorg aan mij, via een goedbedoelende ambtenaar aan de keukentafel, meer “op maat” wordt gemaakt. Het enige wat ik dan begrijp is waarschijnlijk: U praat te snel, u gebruikt woorden en systemen die ik niet begrijp. En wat ik wel begrijp geeft me vele zorgen! Ik raak een mij bekend en voor mij zorgend mens kwijt. Iemand die weet wat mijn eigenaardigheden zijn en geduld met mij heeft. Iemand die vertrouwd is en die ik vertrouw!

Terug naar het nu. Ik begrijp dat “jonge” mensen heel veel dingen heel anders doen dan ik destijds. Zo is het altijd geweest en zo zal het altijd zijn. Maar in sommige dingen is het moeilijk inleven.  Soms mis je gewoon al het gevoel er bij. Nu al. Fraai voorbeeld is het kijkgedrag. Ik kijk bij voorkeur naar de publieke zenders. En dan vooral nieuws, documentaires ( De IJzeren Eeuw gezien?) en sport. Vele jonge mensen (en dat is per leeftijdsgroep ook weer heel verschillend) gebruiken niets anders dan een mobiel device en kijken, wat ze ook kijken, on demand. En ik merk dat we elkaar nauwelijks kunnen interesseren voor het één, dan wel voor het ander.

Word ik straks noodgedwongen meegezogen in alle veranderingen? Onder het motto verjongen en vernieuwen? Meegaan met je tijd? Die kans is best groot. Marketeers zijn al te vaak jonge mensen met enthousiasme over veranderingen (en dat snap ik beter dan wie ook J). En de bedrijfsbazen proberen vooral jonge mensen/klanten aan zich te binden (met de hoop dat de ouderen een overstap te veel “gedoe” vinden).

Toch: Is het niet wijsheid om de grote groep 50 plussers wat meer te “ontzien”? Wat meer aan je te binden door zaken wat minder te veranderen? “Gewoon” op “vertrouwd” te blijven zitten? Ik ken de argumenten; en vooral de harde kant van de business cases. Maar het effect van de “zachte” kant zou wel eens veel groter kunnen zijn dan menigeen zich realiseert.

Sommige dingen veranderen niet. Nooit! De laatste weken is me meer dan ooit duidelijk geworden dat een oprecht mens met een echt luisterend oor altijd gewaardeerd wordt. Daar kan geen mobiel device, geen versnelling, geen slimmigheid en geen systeem tegen op.

Ik wens alle “gewone” Grieken, alle mensen die zorgen hebben over de zorgverlening en alle jonge mensen vele luisterende oren toe! En alle anderen ook.

Descartes zei ooit: Ik denk dus ik ben

Daar wil ik graag aan toevoegen: Ik luister dus ik ben

Rob Franse, 14 juli 2015