In een week die zich kenmerkte door beroerde berichten in de media en slecht weer, gloort er ,zo vlak voor Pasen, toch hoop. Hoop op beter gedrag bij de overheid, bij de politiek, bij werkgevers, bij banken, bij……..bij misschien wel onszelf.
Want we kunnen het wel, samen tevreden zijn. Althans, volgens onderzoek van Motivaction in opdracht van het AD. Volgens dat onderzoek geven we ons eigen gezinsleven een 8,2 (op een schaal van 1 tot 10). En wat zijn de voornaamste redenen om op een 8,2 uit te komen?
1. Er is een prettige sfeer
2. . We begrijpen elkaar goed
3. . We hebben ieder genoeg eigen ruimte
4. We hebben weinig ruzie of conflicten
5. We nemen genoeg tijd voor elkaar
Stel je nu eens voor dat we ons op ons werk, wat voor werk dat ook is, en of we nu bovenbaas, onderbaas of ondergeschikte zijn, ons net zo gedragen als in ons gezin. En we dat gedrag ook toepassen in het verkeer, in winkels en waar al niet meer. Dat zou toch geweldig zijn ?! Dan zouden we toch daadwerkelijk een fantastische wereld van onze fantastische wereld kunnen maken?
Ja maar, ik hoor het al zeggen, zo mag je dat niet vertalen….
Maar heb je dat ooit wel eens geprobeerd? Probeer eens met je directe collega’s om te gaan als met je partner (maar dan zonder seks natuurlijk). Of met je ondergeschikten als met je kinderen? Of met je baas als met je ouders? Of met je collega’s als met je broers en zussen?
Moeten we misschien eisen stellen aan de mensen die bepalend zijn in politiek, overheid en bedrijfsleven in de zin van: Bewijs jij eerst maar eens dat al jouw gezinsleden tenminste een 8 geven voor het gezinsleven. Zo niet, dan geen bepalende functie?! Ik vraag me trouwens af of je dan ook niet veel interessantere CV’s krijgt dan de huidige vaak ronkende en brallende schriftelijke performances.
In hetzelfde AD las ik van de econoom en bonus-expert Esther-Miriam Sent: “Er is genoeg wetenschappelijk bewijs dat inkomsten boven de 60.000 Euro geen geluk meer toevoegen”.
Toch is er een beperkt aantal Nederlanders dat veel meer dan die 60.000 krijgt (ik zeg niet verdient; dat is niet aan mij). En dat schijnen ze vooral te willen verdienen als “blijk van erkenning voor hun kwaliteiten en hun plek op de apenrots”.
Wanneer dat echt zo is, dan hebben we ook hier een oplossing: Alles wat je verdient of krijgt boven de 60.000, of wat mij betreft boven de 100.000, deel je voor 95% met alle mensen onder jou. Dat mes snijdt aan vele kanten (een bijzonder mes dus): Je krijgt de eer, je krijgt de erkenning, je maakt anderen gelukkig, de “andere gelukkigen” gaan zich beter voelen en “dus” beter presteren……..
Stel nu eens dat je met je gezin aan het paasontbijt zit. En je leest dit artikel. Misschien lees je het wel voor……….En dinsdag ga je weer aan het werk met slechts 2 voornemens:
1. Ik gedraag me op m’n werk net zo als in m’n gezin
2. Ik wil wel heel veel extra inkomsten, maar ik deel die extra’s voor 95%
Wat zullen die paaseieren dan lekker smaken!
.
Rob Franse, 4 april 2015, de dag voor Pasen
.
***Reageren?Klik op het cirkeltje onder het artikel