De herontdekking van de man (deel 2)

In deel 1, gepost op 27-2-2015, beschreef ik een vijftal zaken die kunnen helpen om “meer man” te worden. Met name de zin: “Moeders, kweek geen weekdieren” heeft een aantal lezers al tot actie aangezet J.

Ik heb er inmiddels weer 5:

  •         “Vrouw wil liefst oorlogsheld als vader voor kinderen”, zo schreef het AD op 18 maart j.l. Wanneer je het artikel wat beter leest dan blijkt het vooral te gaan om: Sterk, moedig én altruïstisch. Wanneer ik dat vrij vertaal dan hebben deze vrouwen het over moedige soldaten in een gevaarlijke situatie waarbij ze ook nog eens gewonden in veiligheid weten te brengen. En ik denk er bij dat betreffende vrouwen liever niet zien dat ze doorgaan als oorlogsheld.  De beste vertaling is waarschijnlijk: Een man die in staat is om z’n gezin te beschermen.
  •          In het verlengde van de oorlogsheld kun je natuurlijk ook denken aan iemand die wat minder held is maar wellicht in staat is een goede carrière op te bouwen om op die manier z’n gezin “te beschermen”. Bezit en geld kunnen ook een vorm van bescherming zijn. Van uit die gedachte kun je als jonge man zonder duidelijke doelen (dus) ook denken: Dan maar niet voor een ultiem doel, maar voor een “redelijk alternatief”.
  •          The Optimist publiceerde laatst een artikel wat vertelde dat in Brazilië op alle scholen een serieus programma gestart wordt voor transcendente meditatie. Doel: Kinderen evenwichtiger krijgen. Ook in Engeland zou men dit overwegen. Wanneer je dit vertaalt naar de ontwikkeling van jongens, dan kun je je bedenken dat vormen van meditatie ten grondslag liggen aan iedere Oosterse vechtsport. Beheersing van lichamelijke en mentale kracht.
  •          Geef jongens op iedere leeftijd al een eigen plek. Een plek voor henzelf. En dus niet een plek die moeder zo goed voor ze vindt. Een plek waar jongens jongensdingen kunnen doen. Eventueel samen met andere jongens. Dat betekent dus niet dat ze nooit iets samen met meisjes zouden moeten doen. In tegendeel. Maar het gaat wel om én én. Nu moeten jongens (en mannen) zich te vaak “verstandig” aanpassen aan een omgeving met vrouwen. Dat is op zich niet verkeerd, maar wel als het te vaak gebeurt. Daar lijkt me ook een mooie rol voor scholen te liggen.
  •          Laat vaders en zonen vooral ook samen dingen doen. Dus zonder moeders en zusters. En wanneer er geen vader is, dan is er misschien wel een oudere broer of een oom (persoonlijk zou ik niet kiezen voor een hopman of een pastoor, maar dat moet u natuurlijk zelf weten). Zo leren vaders hun zonen én leren ze zichzelf. Maak het maar waar naar je zoon.

Zo, we hebben er weer 5 bij. We zitten al op 10! Benieuwd wie me helpt bij de volgende 5.

En als ik het zo teruglees dan denk ik: Leuk! Doen! Ik zie geen belemmeringen of tegenargumenten.

Ach, onze fantastische  wereld wordt misschien wel eens voor iedereen fantastisch……..

Rob Franse, 21 maart 2015

De verkiezingen zijn geweest: Nabeschouwing , conclusie en Hoe Het Ook Kan.

“Ieder volk krijgt de regering die het verdient”, zo wordt nog al eens gezegd. Dat betekent in ons geval nogal wat. Want wat wij gekregen hebben is niet anders te omschrijven dan als “Versplintering met als constante factoren:  grijs, niet vernieuwend maar wel tevreden met zichzelf”.

Met name dat “niet vernieuwend” is treurig. Want wel beschouwd hebben we op een aantal terreinen ernstig vernieuwing nodig. Ik zal er een paar noemen:

  •          Uitzichtloze situatie voor veel werkloze 45-plussers (plus grote inkomensonzekerheid)
  •          Bij velen: Een veel te hoge werkdruk (qua uren, te leveren zaken binnen te weinig tijd, druk van de baas, te weinig erkenning, twijfelachtige inhoud van het werk)
  •          Ook bij velen: Een veel te hoge druk in privé (tekort aan ontspanning en rusttijd), te verdelen in (van oud naar jong):

o   Ik moet te veel zelf doen wat ik niet meer kan en ondersteuning wordt snel minder

o   Ik heb niet meer de energie van vroeger maar heb wel de zorg voor (schoon) ouders, buren, vrienden, volwassen kinderen en kleinkinderen. En daar komt voorlopig ook geen einde aan

o   Probeer maar eens een huishouden met kinderen en partner te runnen naast je werk en al je verplichtingen. En minder werken kan helaas niet omdat……

o   Ik wil nog steeds een deel van de leuke dingen doen die ik deed toen ik studeerde, maar zelfs mijn startbaan kost erg veel tijd en energie. En de druk via de sociale media is ook al zo heftig

  •          Jongeren zonder perspectief. En vaak ook zonder relevante baan.
  •          Iedereen die “niet mee kan in de huidige maatschappij”
  •          Verarming op vele gebieden, zoals zorg, onderwijs, vervoer, geestelijke ontwikkeling, toekomstperspectief, toenemende discriminatie,……..
  •          Een niet tot nauwelijks groeiende economie
  •          Te veel geld wat te weinig rente oplevert maar wat je wel nodig hebt voor straks (de meeste vangnetten voor studie, werkloosheid, pensioen etc. zijn geminimaliseerd)

Maar misschien wel het ergste van alles: Een knagend gevoel bij velen dat dit niet de juiste weg is, dat deze weg voor heel velen geen perspectief biedt en we in de kern niet toekomen aan die zaken waar we wel aan toe willen komen om onze kwaliteiten echt in kwijt te kunnen. (Ja, lees die nog maar eens).

En als we of de middelen of het geld of de handen niet hadden, dan konden we daar wellicht begrip voor hebben. Maar we hebben alles! Nog eens: WE HEBBEN ALLES. We weten alleen niet (meer) hoe we de juiste keuzes en de juiste verdeling moeten maken . Is dat nieuw? Ja, en wel sinds de zomer van 2010. In dat voorjaar leek het er op dat we massaal wakker waren geworden. Ons bewust waren van het einde van een periode en vol goede moed op weg naar een nieuwe periode. Maar al in diezelfde zomer trad heel veel verkramping op, zeker bij beleidsmakers. Het adagium was (en is bij velen): Vasthouden wat we hebben!

Ik roep: Laat los! Ga op zoek naar nieuwe kansen! Laten we ophouden met stemmen zolang er geen alternatief is wat echt ergens op lijkt!

Ik denk dat ik straks “Les Miserables” op zet. Briljante musical gebaseerd op een triest verhaal van Victor Hugo. Die manier werkte dus niet om zaken te veranderen. Maar er was wel een kiem. En we weten hoe die destijds is uitgegroeid.

Leven is dansen met omstandigheden. En soms moet je al dansend die omstandigheden proberen bij te stellen.

Rob Franse, 20 maart 2015